Όλα τα έργα της Συλλογής απεικονίζονται στην έκδοση, η οποία περιλαμβάνει επίσης εικονογραφημένα δοκίμια των Dan Cameron, Jeffrey Deitch, Alison Μ. Gingeras, Massimiliano Gioni και Nancy Spector.
Το εξ ολοκλήρου πλαστικό εξώφυλλο του βιβλίου περιλαμβάνει τρισδιάστατο σχέδιο, το οποίο ανάβει στο άγγιγμα του αναγνώστη και αποκαλύπτει ένα φάσμα αιθέριων χρωμάτων. Καθώς ο αναγνώστης ανοίγει την έκδοση, το μινιμαλιστικό αυτό σχέδιο μετατρέπεται σε χρηστικό αντικείμενο παίρνοντας τη μορφή αναλογίου.

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Stefan Sagmeister
Design: Matthias Ernstberger
Φωτογραφικό Υλικό: Διάφοροι
Κείμενα: Dan Cameron, Jeffrey Deitch, Alison M. Gingeras, Massimiliano Gioni και Nancy Spector
Αριθμός Σελίδων: 450
Υπεύθυνος Έκδοσης: Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ
Η έκδοση διατίθεται στους δύο εκθεσιακούς χώρους, σε κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας καθώς και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία στο εξωτερικό.

Για περισσότερες πληροφορίες:

Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ
Φιλελλήνων 11 & Εμ.Παππά
Νέα Ιωνία, 142 34 Αθήνα
Τηλ: 210 27 58 490
Φαξ: 210 27 54 862
Email: info@deste.gr

Dan Cameron
Η Δήλωση Αυτή Είναι Ψευδής
«Η τέχνη, σε αντίθεση με τη γλώσσα, μπορεί να είναι ταυτόχρονα αληθινή και ψευδής και μάλλον τρέφεται και ενισχύεται από τη συντήρηση αυτού του μη-λογικού μοντέλου. Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, θα μπορούσαμε να πούμε πως η φαινομενικά απεριόριστη δυνατότητα της τέχνης να κάνει αναφορές και να συνδέει μεταξύ τους πεδία γνώσης που διαφορετικά βρίσκονται έξω από τα όρια του πλαισίου αναφοράς της λογικής μας είναι αυτό που κάνει τη θέση της στη ζωή μας, σε όλη τη διάρκεια του ιστορικού χρόνου, όχι τόσο ζήτημα επιλογής όσο απόλυτης και αδιαπραγμάτευτης αναγκαιότητας.»

Alison Gingeras
Η Γέννηση του Απροκάλυπτου: Η Καλλιτεχνική Περσόνα στην Εποχή του Όψιμου Καπιταλισμού
«Η ίδια η κοινωνία έχει συχνά προσπαθήσει να κατηγοριοποιήσει τους καλλιτέχνες και την προσωπικότητά τους. Σχεδόν σαν ένα αντεστραμμένο βαρόμετρο κοινωνικών αξιών, οι καλλιτέχνες μπορούν με μεγάλο βαθμό ασφάλειας να πραγματώνουν φαντασιώσεις, να σπάνε ταμπού και να απολαμβάνουν τις χαρές που συναινετικά η εκάστοτε ηθική τάξη απορρίπτει. Κατά συνέπεια, από τις απαρχές ακόμα του ανθρώπινου πολιτισμού, έχει παραχωρηθεί στους καλλιτέχνες μια κοινωνική θέση που τους διαχωρίζει από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Οι καλλιτέχνες μιλούσαν στους θεούς. Ήταν οι αποδέκτες προνομιακών θέσεων ανεξαρτήτως παραδοσιακών ταξικών διαχωρισμών. Η μορφή του καλλιτέχνη κατείχε μια μοναδική δυαδικότητα, γεννούσε ταυτόχρονα και σε ίσες δόσεις το δέος και την περιφρόνηση, τη ζήλια και τον χλευασμό.»

Massimiliano Gioni
Το Τώρα σου Είναι το Περιβάλλον μου
«Διχασμένοι ανάμεσα στην εικονομαχία και την εικονολατρία, οι σύγχρονοι καλλιτέχνες μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε μια παράδοξη διαδικασία: την ίδια στιγμή που αυτοανακηρύσσονται θεότητες προσφέρουν και το αντίδοτο στην εξουσία τους. Η συστηματική αυτή πρακτική της αμφιβολίας μπορεί ίσως να είναι η τραγικότερη αποκάλυψη της σύγχρονης τέχνης, αλλά είναι ταυτόχρονα και η αδιαπραγμάτευτη δύναμή της: μην εμπιστεύεσαι κανέναν, ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό.»

Jeffrey Deitch
Η Κουλτούρα του Κολάζ
«Καθώς η αφαίρεση βάδιζε παράλληλα με τις εξελίξεις στην επιστήμη και την κοινωνική οργάνωση κατά τη διάρκεια μεγάλου τμήματος του εικοστού αιώνα, το κολάζ βρίσκεται σήμερα πολύ πιο κοντά στα σύγχρονα μοντέλα κοινωνικής και επιστημονικής σκέψης. Οι άνθρωποι μπορεί να ζουν και να δουλεύουν στο πλαίσιο μεγάλων και αφηρημένων δομών, όπως οι εταιρικές και κυβερνητικές γραφειοκρατίες, αλλά βιώνουν την καθημερινότητά τους σαν μέσα από ένα ολοένα και πιο σύνθετο κολάζ. Τα πολλαπλά παράθυρα στις οθόνες των υπολογιστών δημιουργούν ένα εικονικό κολάζ των επαγγελματικών, προσωπικών και οικονομικών ενδιαφερόντων ενός ανθρώπου. Οι διαδικτυακοί σύνδεσμοι, η δορυφορική τηλεόραση και τα κινητά τηλέφωνα παρέχουν έναν ιστό συνδέσεων και αντιπαραβολών που ανταποκρίνεται στον ορισμό του Max Ernst για το κολάζ ως ‘συνάντηση δύο μακρινών μεταξύ τους πραγματικοτήτων σ' ένα πεδίο ξένο και προς τις δύο.»

Nancy Spector
Τα Δεκαπέντε Λεπτά δεν Είναι πια Αρκετά
«Η διαρκής επέλαση των πληροφοριών στον σημερινό κόσμο - άσχετα με το πόσο αποστειρωμένες ή φιλτραρισμένες φτάνουν σ' εμάς - αντικατοπτρίζει τη μανιώδη τάση προς επανάληψη που είναι εγγενές χαρακτηριστικό της αγχώδους μετά-τραυματικής διαταραχής. Οπτικό υλικό από εθνικές καταστροφές όπως οι εκρήξεις του Challenger και του Columbia ή ο όλεθρος των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου παρουσιαζόταν ξανά και ξανά για μήνες ολόκληρους, λες και η αδιάκοπη οπτική επανάληψη των γεγονότων θα μας προσέφερε κατά κάποιο τρόπο τα απαραίτητα στοιχεία για τη διαλεύκανση του νοήματός τους. Η χωρίς όρια εμμονή των μέσων μαζικής ενημέρωσης με την ίντριγκα, το έγκλημα και την τραγωδία, όπως εμφανίζεται για παράδειγμα στην περίπτωση της δίκης του O. J. Simpson ή του φόνου της εξάχρονης JonBenet Ramsey, δε λειτουργεί τόσο προς την κατεύθυνση μίας λύσης ή κάθαρσης, όσο προς εκείνη της διάθλασης της πραγματικής αδυναμίας μας να αρθρώσουμε έναν αφηγηματικό λόγο που αποτυπώνει αποτελεσματικά τον κατακλυσμιαίο αντίκτυπο του τραύματος.»